De jury is aan het werk gegaan in het besef, dat de lat hoog ligt voor kandidaten. Zij moeten immers in leven en werk de menselijke waardigheid hoog in het vaandel dragen. Een onorthodoxe en vernieuwende aanpak hanteren en tegelijkertijd een toonaangevend rolmodel (willen) zijn.
De winnaar van 2019 is een man die blijk heeft gegeven van moed en een onafhankelijk oordeel en tegelijkertijd een belofte voor de toekomst is. Die even jeugdig in zijn gedrevenheid als gerijpt in zijn oordeel is. Hij gaat daarbij met het goede kompas en een geheel eigen toon op onderzoek uit. Daarmee levert hij een zeer integere bijdrage aan een rechtvaardiger samenleving. De jury is onder de indruk van zijn werk in landen als Egypte, Turkije, Syrië, Irak en recentelijk Saoedi-Arabië, waarmee hij liet zien dat ook in een moeilijke context de humane benadering mogelijk is.
De jury vindt dat hij in zijn werk uitstijgt boven wat je van een journalist kunt verwachten. Hij zet zijn kennis en charme in om datgene te laten zien wat nodig is om een standpunt te vormen. Hij toont misstanden en leed, analyseert de situaties die hij opzoekt en die hem weer naar andere plekken leiden van alle kanten. Hij is daarbij niet oordeelloos, maar dringt zijn eigen oordeel nooit op. Steeds is het, het diepmenselijke wat hem zichtbaar raakt en daardoor de kijker en lezer ook. Hij dwingt zijn publiek, jou, na te denken lang nadat je zijn programma’s hebt bekeken, of zijn boeken hebt uitgelezen en nodigt bovendien uit vaste frames te verlaten of op zijn minst te heroverwegen.
De winnaar van de Van Praagprijs 2019 is de onderzoeksjournalist en filmmaker Sinan Can. Lang voordat het grote publiek via Wie is de Mol? kennismaakte met hem, was Sinan op de televisie te zien met programma’s die de kijker meevoerden in ver-van-ons-bed onderwerpen als de Armeense genocide en de Arabische Lente. Maar Sinan is meer dan de moedige filmmaker die soms met gevaar voor eigen leven -bang voor de dood is hij niet- de grote conflicten dichterbij probeert te brengen. Even gepassioneerd vertelt hij bij De Wereld Draait Door over zijn liefde voor de Perzische dichter en filosoof Rumi, waarmee hij blijk geeft hoop en vertrouwen te houden in de mens, ondanks alles wat hij tegenkomt in zijn werk. Hij stelt de lastige vragen die gesteld moeten worden in gesloten werelden en opent daarmee de ogen van jong en oud.
Daarmee kunnen we hem goed plaatsen in de traditie van Jaap van Praag, oprichter van het Humanistisch Verbond, naar wie deze prijs is vernoemd, die ook altijd, zelfs tijdens zijn onderduik, hoop bleef houden in mens en menselijkheid en met humanisme streed tegen nihilisme. Sinan’s strijdmakker is soefisme. “De soefimeesters van Anatolië”, schrijft hij, “hebben vele wijsheden achtergelaten, maar vooral menselijkheid. Wat mij erg aanspreekt is de liefde en tolerantie jegens alles wat leeft op deze aarde. Van mens tot klein weekdiertje, of van boterbloempje tot een groot bos. Alles waar leven in zit, is kostbaar voor de soefi’s.” Die wijsheid spreekt door in zijn werk.
De jury ziet uit naar zijn editie van het Mag Het Licht Aan-festival. Vooral omdat Sinan Can als soefi de zachte, de poëtische kant van de islam vertegenwoordigt, waarin plaats is voor dichtkunst en dans, voor liefde, moed en medemenselijkheid.